Tag: jarowit

Prześwietny słowiański panteon – bogowie słowiańscy

Prześwietny słowiański panteon – bogowie słowiańscy

Przed wiekami bogowie stanowili dla ludzi bardzo ważny element ich życia. Większość codziennych spraw nie mogło się obyć bez zaangażowania sił wyższych.

Oto krótki przegląd (w porządku alfabetycznym) słowiańskiego parnasu i najznamienitszych postaci z jego kręgu.

Białobóg i Czarnobóg – dwoistość natury daje o sobie znać w wielu aspektach naszego życia, wierzeń i ogólnie kultury. Trudno się temu dziwić. Nasz świat jest spolaryzowany. Język i wiele fundamentalnych pojęć ma dualistyczną naturę. Choćby dobro i zło, biel i czerń i wiele podobnych.

Chors – był bóstwem panującym pośród mroków nocy. Jego atrybutem był księżyc w nowiu. Odpowiednikiem żeńskim była zaś Lunula.

Jarowit/Jaryło – buchający nieokiełznanym żywiołem bóg młodości, płodności i wojaczki. Złotowłosy młodzian na potężnym białym perszeronie, jadący na oklep bez obuwia.

jaryło
jaryło

Marzanna – sroga bogini, utożsamiana z zimą i zastojem. Marzannę utożsamiano ze śmiercią.

pani śniegu marzanna
Marzanna

Mokosz – matka wszech rodzicielka. Stała się synonimem płodnej ziemi. Jej archetyp obecny był we wszystkich młodych systemach wierzeń w kręgu kultur indoeuropejskich.

mokosz
Mokosz

Perun – najważniejsze bóstwo w panteonie. Przewodnik całego stada bogów. Gromowładny pan nad panami.

perun
Perun

Rodzanice – dwórki Roda. Przychodziły wraz z nim do nowo narodzonego człowieka, by zaświadczyć o jego kolejach losu. Przychodziły do dzieciątka i jego matki z kołowrotem, na którym nawinięta była nic żywota.

Rod – on był autorem scenariusza ludzkiego życia. Rodzanice tylko pilnowały, by wszystko szło według planu. Zjawiał się u wezgłowia łoża położnicy w kilka dni po porodzie.

Swaróg – słoneczny krąg na niebie był jego objawieniem. Każdego dnia przemierzał nieboskłon od wschodu po zachód. Wielce poważany bóg.

swaróg swarozyc
Swaróg i Swarożyc

Świętowit – bożek przedstawiany w postaci figury o czterech twarzach. Czczony z lubością przez północnych Słowian. Jego sanktuarium odkryto na jednej z bałtyckich wysp, gdzie znajdował się ośrodek kultu.

świętowit
Świętowit

Weles – bóg podziemnego świata Nawii. Tam wędrowały dusze umarłych. W początkach kariery, kiedy ludzie osiedli w okresie wczesnego neolitu, był patronem stad rogacizny. Bydlęcy bóg, czyli skotij. Tak o nim mówiono i przetrwała nazwa przez wieki.

Czym jest bóg lub bogowie dowiecie sie z wiki: https://pl.wikipedia.org/wiki/B%C3%B3g

Igrzyska Śmierci, czyli kto pokona Jaryłę?

Igrzyska Śmierci, czyli kto pokona Jaryłę?

Zmaganie starego z nowym. Kto wygra? Kto kogo przetrzyma? Na każdym poziomie organizacji kosmosu występuje motyw rywalizacji. Jak na górze, tak i na dole. Już starożytni odkryli te uniwersalna prawdę. Tworzono wokół niej mity, aż w końcu powstały całe mitologie. Przekładające zależności przyrodnicze i kosmiczne na ludzki, zrozumiały język poparty przykładami.

jarowit
Jaryło / Jarowit, Autor: DuszanB

Samo zmaganie nie jest nową ideą. Ludzie zawsze musieli podejmować wyzwania, by iść do przodu. W mitologii słowiańskiej istnieje bóg młodości o imieniu Jaryła, który jest uosobienie tej walki, a właściwie jednego z jej aspektów. Większość cech i atrybutów nie stanowi rewelacji na żadną skalę. Ot, po prostu bożek jakich wiele. Jako opiekun płodności pokazywał się w postaci młodzieńca. Młody mężczyzna zawsze przedstawiany bez obuwia. Ubiór nie odbiegał od kanonów epoki. Lniana szata wybielona intensywnym słońcem, w tymże słońcu wyglądała godnie i odświętnie. Jaryła nosił ze sobą ciut makabryczny atrybut swej boskości. Nie wiadomo co miała symbolizować obcięta ludzka głowa. Może zmagania, w których uczestniczył? Jednak o tym potem. W drugiej dłoni trzymał snop, a właściwie wiązkę kłosów żytnich. Patron wczesnowiosennej wegetacji. Przynosił rozkwit i pożytek.

Co go wyróżnia spośród innych w panteonie słowiańskich sław?

Jego walka z samym sobą. Do dziś pozostało echo tych wierzeń w zmianie warty pomiędzy starym i nowym rokiem.

jaryło
jaryło

Młody Jaryła zmagał się z Jaryłą starym. Musiał go pokonać, by na ziemi przyroda mogła się odrodzić i wszelkie żywe stworzenie pleniło się bujnie. Kobiety modliły się, by Jaryła dał im potomstwo.

Jak wąż zjadający swój ogon Jaryła walczył, pokonywał i w końcu sam zostawał pokonany.

Źródło: http://bogowieslowianscy.pl/jarowit/