Triskelion jest bardzo starym znakiem znanym w wielu zakątkach Europy. Znany był Celtom i Germanom. Jego początki zachowały się w sztuce starożytnej. Podczas wykopalisk archeologicznych przedstawiania na naczyniach z wypalonej ceramiki nie są wcale tak wielką rzadkością. Znajdowany jest na kawałkach ceramicznych skorup z wielką pieczołowitością składanych jak zestaw puzzli. Inne nazwy to trykwater albo triskele. Triskelion oznacza trójnóg lub posiadający trzy nogi. Symboliczne znaczenie trójki powraca często. Trzy punkty podparcia dają stabilność. Jest to najmniejsza ilość potrzebna do utrzymania równowagi. Choć w przyrodzie świata zwierzęcego nie była wykorzystywana przez ewolucję. Prawdopodobnie z racji symetryzacji ciał organizmów, preferującej tworzenie parzystych powtórzeń.
Triskelion złożony jest z trzech elementów kolistych, a właściwie spiralnych. Potrójna symetria dzieli przestrzeń płaska na równe odcinki po sto dwadzieścia stopni.
Symbolizuje zmagania i posuwanie się do przodu, czyli postęp. Może być dobrym znakiem dla sportowców i wojowników. Dziś chętnie jest używany przez skrajne często ugrupowania.
W klatce na dnie stoi popielnica. Na pręcie w połowie wysokości drucianej konstrukcji siedzi trochę zbyt spokojny Ognisty ptak. Nie wierzę, że udało się go złapać. Chyba zgubiła go pazerność. Pierwszej nocy, gdy Żar ptak przyleciał do ogrodów królewskich, siedziałem od tygodnia niewyspany i czatowałem na złodzieja złotych brzoskwiń, jakie właśnie owocowały. Ognisty ptak usiadł na gałęzi i zaczął dziobać złote owoce. Z owoców ciekł sok. Złoty sok, a z dzioba ptaka wydobywał się przy każdym dziobnięciu, dźwięk, który był jak syreni śpiew. Z kropli padających na trawę rodziły się złote i czarne perły. Zbierałem je do kieszeni, starając nie poruszać się zbyt gwałtownie. Nagle ptak przekrzywił głowę i zaskrzeczał, a głos miał przeraźliwy. Żar ptak już chciał się poderwać do lotu, ale schwyciłem jego ogon i trzymałem z całych sił. Targał drzewem, aż pospadały wszystkie brzoskwinie. Wreszcie udało mi się wcisnąć go do worka. Ognisty ptak szalał z zawiązanym worku. Zabrałem szybko moją zdobycz i pognałem do pałacu.
„Jeżeli umarły straszy po śmierci i duch jego ukazuje się w domu, w takim razie osoba najbliższa z krewnych nieboszczyka powinna udać się z grabarzem na cmentarz, wyszukać grób, w którym złożono na wieczny spoczynek zwłoki nieboszczyka, obejrzeć dobrze mogiłę, czyli nie znajdzie się na niej jaki otwór lub szparka; jeśli tak, to szparkę tę należy zasypać makiem, a tym sposobem położy się koniec wszelakim strachom. Duch bowiem, aby się wydostać przez otworek, zmuszony będzie pozbierać ziarnka maku; praca tego rodzaju zabawi go do północy, tj. do czasu, w którym kury pieją, a duchy utrącają, według wiary gminu, wolność swoją” („Kieleckie”, s. 216).
„Upiór ma twarz czerwoną; wychodzi on z grobu i dusi nocą całą swoją rodzinę, dopóki jej nie wydusi. (…) Upiorem, czyli człekiem wieszczym, staje się też taki nieboszczyk, który w starej, noszonej dawniej także i przez inną osobę koszuli pochowanym został; osobę tę ściąga on do grobu” („W. Ks. Poznańskie”, s. 35).
Strzyga autorstwa MartaEmilia
Taki, najogólniej rzecz biorąc, charakter miały w drugiej połowie XIX w. wierzenia ludowe w postać upiora. Według tych wierzeń upiór pojmowany był dwojako: „1. jako duch człowieka zmarłego i 2, jako żywy trup względnie jako trup (ciało) ożywione przez własnego ducha (lub przez złego ducha)” (KLS, 654—655).
Wynika stąd, iż postać ta bardzo ściśle związana jest z ludowymi wyobrażeniami o duszy ludzkiej, a zwłaszcza o jej pośmiertnej formie — duchu. Wiara w upiory nie zanikła całkowicie i pewne jej ślady dochowały się do dziś. Świadczyć o tym mogą poniższe wypowiedzi mieszkańców wsi ze wschodnich regionów kraju: „Mówiono, że jak człowiek umrze, to na trzeci dzień po pogrzebie przychodzi do swojego domu. Należy pozostawić w szklance czystej wody wprost ze studni. Nakryć szklankę czystą, białą, wyprasowaną i nie używaną szmatką. Jak duch przyjdzie w nocy, to można widzieć, jak się on niewidocznie obmyje. Po jakimś czasie szmatka będzie wilgotna i pomięta” (AKE UMCS, 1036).
Nocnica inaczej Zmora by Makota
„Bardzo często opowiadano o ludziach, którzy po śmierci wychodzili z grobów i nocami chodzili po świecie. Każdy bowiem człowiek ma dwie dusze — jedna z nich umiera, a druga chodzi po świecie i straszy. Słyszałam, jak opowiadano we wsi o zdarzeniu, że jedna kobieta po śmierci wstawała z grobu i przychodziła karmić swoje dzieci” (AKE UMCS, 1055).
Słowianie - wierzenia i bestiariusz 